Een week weg van werk en verantwoordelijkheden bood mij en mijn vrouw de gelegenheid om een paar musea te bezoeken.
We bezochten op één dag museum Krona te Uden en museum De Pont in Tilburg.
In Krona stonden we oog in oog met The Last Supper, een monumentaal vijfdelig fotowerk uit 1998 van de Azerbeidjaanse fotograaf-cineast Raoef Mamedov.
Geïnspireerd door Leonardo Da Vinci heeft Mamedov mensen met een downsyndroom gefotografeerd als Jezus en zijn apostelen aan het laatste avondmaal.
Het levert een ontroerend en vrolijk stemmend kunstwerk op.
In De Pont werden we vervreemd door de expositie van het werk van Raphaela Vogel, maar geraakt door The First People (1990) van Marlene Dumas, vier mensgrote kwetsbare babyportretten.
Bill Viola’s vertraagde video- en geluidsinstallatie, The Greeting (1995), was een feest van herkenning.
De installatie is een verwijzing naar de visitatie van Maria aan haar nicht Elisabeth, aan wie ze vertelt dat ze in verwachting is (Lucas 11,36-56).Een paar dagen later waren we voor het eerst in museum Voorlinden, Wassenaar.
Daar was een expositie van het werk van de tot dan toe voor ons onbekende Vlaamse kunstenaar Rinus Van de Velde (nog tot 29 mei te bewonderen).
Van de Velde (geb. 1983) zegt zelf over zijn werk: ‘Ik verbeeld een leven dat ik nooit heb gehad.
Voor mij is dagdromen belangrijker dan wat er in de realiteit gebeurt.
In gedachten kun je immers zoveel meer meemaken dan je in werkelijkheid kunt doen.’ Wat een ontdekking, deze kunstenaar.’

Breed lachend liep ik door het museum, vanwege het absurde en surrealistische in Van de Velde zijn werk, dat tegelijkertijd zo inspirerend is.

Voorlinden trakteerde ons op een speels, inventief en humoristisch oeuvre.

We gingen gelukzalig terug naar huis.

Rein Brouwer