Gedachteniszondag is Eeuwigheidszondag en de laatste zondag van het kerkelijk jaar,
voordat Advent als tijd van hoop en verwachting begint.
De liturgische kleur is op 20 november wit; teken van zuiverheid.

Op deze zondag brengen wij voor God en elkaar de namen in gedachtenis van de leden van onze gemeente die dit jaar gestorven zijn.
Wij gedenken hen met eerbied. Zij zijn ons voorgegaan en wij blijven met hen verbonden in de gemeenschap van gelovigen.

De kringloop in de natuur staat symbool voor ons levenspad.
De herfst is aangebroken, de bladeren van de bomen en struiken verkleuren van groen naar goudgeel en rood,
uiteindelijk worden ze bruin en vallen op de aarde.
Ze composteren en worden voedsel voor de boom en struik die hiermee energie krijgen om weer nieuwe bladeren te maken.
Zo geven wij ook als mensen het leven door. Gods adem wordt steeds opnieuw ingeblazen, generatie op generatie.
In ons geloof mogen we weten dat de dood niet het laatste woord heeft en God ons in de Eeuwigheid nabij zal zijn.

We ervaren elke keer opnieuw deze gang van de natuur in ons menselijk bestaan
en hebben afscheid moeten nemen van onze geliefden, die zijn overleden.
Zij hebben ons ontroerd, verbaasd doen staan, laten lachen en laten huilen.
Zij hebben een plek in ons hart en een afdruk in onze ziel.
Daarom herdenken wij hen op deze zondag met een licht- en rozen ritueel, gedichten en muziek.
Want zij waren uniek en kostbaar.

Geboren uit de moederschoot kwamen zij aan het Licht. Mens gedragen en geliefd.
Méns – herkenbaar en overtuigend – Ons aller medemens met een betekenisvol leven en gezicht.
 

Onze geliefden van voorbij,
Wij noemen ze hier samen.
De mensen van voorbij,
Wij noemen ze bij namen.
De mensen in het licht zijn vrij.
 

Graag ontmoet ik u 20 november om samen in liefde te gedenken.
We nemen hiervoor tijd en aandacht om uw herinneringen in de bedding
en draagkracht van ons christelijk geloof een liefdevolle plek te geven.
 
Mary Bregman.